Ρομπότ με «συναισθήματα» αποτελούν το αντικείμενο του ερευνητικού προγράμματος Feelix Growing, που χρηματοδοτείται από που χρηματοδοτείται από το 6ο Πρόγραμμα-Πλαίσιο της ΕΕ και συμπεριλαμβάνει 25 ερευνητές από έξι χώρες.
Το Feelix Growing αναπτύσσει λογισμικό που επιτρέπει στα ρομπότ να καταλαβαίνουν πότε ένας άνθρωπος είναι λυπημένος, χαρούμενος ή θυμωμένος. Η μάθηση αυτή γίνεται μέσω τεχνητών νευρωνικών δικτύων, που κάνουν προσομοίωση των φυσικών νευρώνων του ανθρώπινου εγκεφάλου. Χρησιμοποιώντας κάμερες και αισθητήρες, ανιχνεύουν διάφορες παραμέτρους, όπως τις εκφράσεις του προσώπου ή τον ήχο της φωνής, για να καθορίσουν τη συναισθηματική κατάσταση του ανθρώπου.
Η τεχνολογία αυτή συνδυάζει επιμέρους επιστημονικούς τομείς, όπως τη ρομποτική μηχανική, τα προσαρμοστικά συστήματα, την εξελικτική και συγκριτική ψυχολογία, την νευροεπιστήμη και την ηθολογία, που αφορά την ανθρώπινη συμπεριφορά. Το ρομπότ, όπως ένα παιδί, προγραμματίζεται και αποκτώντας εμπειρία μαθαίνει πώς να ανταποκρίνεται στα συναισθήματα των γύρω του. Αν π.χ. κάποιος δείχνει φόβο ή κλαίει από πόνο, το ρομπότ μαθαίνει να προσαρμόζει τη συμπεριφορά του, ώστε να εμφανίζεται λιγότερο απειλητικό ή ακόμα απομακρύνεται τελείως. Παράλληλα, βρίσκεται υπό ανάπτυξη ακόμα και ένα «πρόσωπο» για το ρομπότ, ώστε αυτό να εκφράζει τα διαφορετικά «συναισθήματά» του.
Η βασική ιδέα πίσω από το πρόγραμμα είναι να ενταχθούν τα ρομπότ ευκολότερα στη ζωή του μέσου ανθρώπου, να του γίνουν σύντομα αποδεκτά και να τον προετοιμάσει για την –όχι και τόσο μακρινή- εποχή, που τα ρομπότ θα εργάζονται στο σπίτι του.
Το Feelix Growing αναπτύσσει λογισμικό που επιτρέπει στα ρομπότ να καταλαβαίνουν πότε ένας άνθρωπος είναι λυπημένος, χαρούμενος ή θυμωμένος. Η μάθηση αυτή γίνεται μέσω τεχνητών νευρωνικών δικτύων, που κάνουν προσομοίωση των φυσικών νευρώνων του ανθρώπινου εγκεφάλου. Χρησιμοποιώντας κάμερες και αισθητήρες, ανιχνεύουν διάφορες παραμέτρους, όπως τις εκφράσεις του προσώπου ή τον ήχο της φωνής, για να καθορίσουν τη συναισθηματική κατάσταση του ανθρώπου.
Η τεχνολογία αυτή συνδυάζει επιμέρους επιστημονικούς τομείς, όπως τη ρομποτική μηχανική, τα προσαρμοστικά συστήματα, την εξελικτική και συγκριτική ψυχολογία, την νευροεπιστήμη και την ηθολογία, που αφορά την ανθρώπινη συμπεριφορά. Το ρομπότ, όπως ένα παιδί, προγραμματίζεται και αποκτώντας εμπειρία μαθαίνει πώς να ανταποκρίνεται στα συναισθήματα των γύρω του. Αν π.χ. κάποιος δείχνει φόβο ή κλαίει από πόνο, το ρομπότ μαθαίνει να προσαρμόζει τη συμπεριφορά του, ώστε να εμφανίζεται λιγότερο απειλητικό ή ακόμα απομακρύνεται τελείως. Παράλληλα, βρίσκεται υπό ανάπτυξη ακόμα και ένα «πρόσωπο» για το ρομπότ, ώστε αυτό να εκφράζει τα διαφορετικά «συναισθήματά» του.
Η βασική ιδέα πίσω από το πρόγραμμα είναι να ενταχθούν τα ρομπότ ευκολότερα στη ζωή του μέσου ανθρώπου, να του γίνουν σύντομα αποδεκτά και να τον προετοιμάσει για την –όχι και τόσο μακρινή- εποχή, που τα ρομπότ θα εργάζονται στο σπίτι του.
