Ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας στις 8:00 απόψε, θα προβάλει στην αίθουσα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. στη Καλαμάτα ταινία με θέμα το ταξίδι που έκανε ο Σύλλογος στο Νεπάλ το Πάσχα του 2008, την πεζοπορία στα μονοπάτια του Έβερεστ και την ανάβαση στη κορυφή του Island Peak.
Η ταινία έχει τίτλο: "στα μονοπάτια του ουρανού".
***Στην κορυφή Island Peak των Ιμαλαΐων
Το ορειβατικό πρόγραμμα είχε διάρκεια 15 μέρες και αφορούσε αποκλειστικά μετακίνηση με τα πόδια στα μονοπάτια της χώρας των Σέρπα, στην καρδιά των Ιμαλαϊων, κάτω από τις ψηλότερες κορυφές του κόσμου. Ξεκινήσαμε στις 22/04/2008 (Τρίτη) με ελικοφόρο αεροπλάνο από το Κατμαντού για το χωριό Λούκλα (2.840μ.) με πτήση διάρκειας 40 λεπτών. Από εκεί σε δύο μέρες φτάσαμε στο Namche Bazar , την πρωτεύουσα και εμπορικό κέντρο των Σέρπα (3440μ.). Αρχικά το πρόγραμμα είχε διπλό σκοπό: ο πρώτος ήταν να βρεθούμε απέναντι από την ψηλότερη κορυφή του κόσμου και ο δεύτερος να εγκλιματιστούμε για την ανάβαση στο Island Peak. Ετσί από το Namche Bazar πήγαμε στο χωριό Thame (3820μ.) και επιστρέψαμε. Στη συνέχεια ακολουθήσαμε μια πορεία εως το Goran Shep διάρκειας τεσσάρων ημερών με ενδιάμεσες στάσεις- διανυκτερεύσεις στα: Tengboche (Βουδιστικό Μοναστήρι στα 3870μ., όπου κάναμε και Ανάσταση), Periche (4240m.), Lobuje (4930m.) και Gorak Shep (5288μ.).
Τη Δευτέρα 28/04/2008 κάναμε ανάβαση στην κορυφή Kala Patar (5600m), όπου εκεί βρεθήκαμε απέναντι από τη μεγαλειώδη κορυφή του Everest (8848m.). Την επομένη επισκεφτήκαμε το Base Camp του Everest (5357m). Είδαμε τις αποστολές που επιχειρούσαν να κατακτήσουν την κορυφή και περπατήσαμε για λίγο μέσα στον παγετώνα Koumbou.
Παρασκευή, 02/05/2008, μέρα κορυφής. Είχαμε από την προηγούμενη μέρα αγωνία, γιατί χιόνιζε, ο καιρός ήταν κλειστός και δεν ξέραμε αν θα φεύγαμε για την κορυφή. Φάγαμε νωρίς και στις 5:00 το απόγευμα της Πέμπτης πέσαμε για ύπνο, ο οποίος ήταν δύσκολος σε αυτό το υψόμετρο. Τελικά ο οδηγός μας, ο Αng Tseree (Sherpa) μας ξύπνησε τα μεσάνυχτα. Δεν το πιστεύαμε ότι ο ουρανός ήταν καθαρός για την ανάβαση. Τελικά στη 1:00 τη νύχτα, μετά το πρωινό, ξεκινήσαμε με τους φακούς κεφαλής αναμένους. Το πρώτο τμήμα ήταν πέτρινο και βραχώδες και ο ρυθμός αργός. Τέσσερις ώρες μετά, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, φτάσαμε στην τελευταία βράχινη προκορυφή, οπου και κάναμε στάση για να βάλουμε τον ορειβατικό εξοπλισμό (πλαστικές μπότες, κραμπόν, πιολέ, μποντριέ κτλ). Ενας παγωμένος ψηλός αυχένας μας χώριζε από τον παγετώνα του υψηλότερου τμήματος του βουνού. Δεμένοι σε δύο ομάδες κινούμασταν με παράλληλη κίνηση περνώντας τα επικίνδυνα κρεβάς (ρήγματα στον παγετώνα). Σε μία ώρα βγήκαμε σε ένα σχετικά επίπεδο τμήμα, κάτω από τη ράχη της κορυφής. Εδώ άρχιζε και το πιο δύσκολο και επίπονο κομμάτι της ανάβασης. Με τη βοήθεια σταθερών σχοινιών σε υψόμετρο 6000μ. σκαρφαλώσαμε την απότομη πλαγιά (κλισης 60 μοιρών), για να βγούμε στην τελική κορυφογραμμή. Η προσπάθεια ήταν μεγάλη, για κάθε κάθετο μέτρο ανάβασης πέρναμε άπειρες αναπνοές.
Το τελευταίο κομμάτι ήταν η απότομη και στενή κόψη, που οδηγούσε στην κορυφή (6189μ). Εξαντλώντας και τα τελευταία αποθέματα των δυνάμεών μας βρεθήκαμε στο ψηλότερο σημείο. Η αποστολή είχε μέλη από όλη την Ελλάδα και στην κορυφή βρέθηκαν τρία μέλη του Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας, οι Μανώλης Αλοίμονος, Σταύρος Παλιατσέας και Κώστας Φύκιρης. Η κατάβαση ξεκίνησε σύντομα και μέχρι το απόγευμα είχε επιστρέψει στο Base Camp και ο τελευταλιος ορειβάτης. Μετά το δείπνο και το βραδινό ύπνο ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας και της επομένη ξεκίνησε η επιστροφή. Μετά από τέσσερις μέρες πορεία φτάσαμε στη Λούκλα, από όπου πήραμε το μικρό αεροπλάνο για το Κατμαντού.
Τη Δευτέρα 28/04/2008 κάναμε ανάβαση στην κορυφή Kala Patar (5600m), όπου εκεί βρεθήκαμε απέναντι από τη μεγαλειώδη κορυφή του Everest (8848m.). Την επομένη επισκεφτήκαμε το Base Camp του Everest (5357m). Είδαμε τις αποστολές που επιχειρούσαν να κατακτήσουν την κορυφή και περπατήσαμε για λίγο μέσα στον παγετώνα Koumbou.
Παρασκευή, 02/05/2008, μέρα κορυφής. Είχαμε από την προηγούμενη μέρα αγωνία, γιατί χιόνιζε, ο καιρός ήταν κλειστός και δεν ξέραμε αν θα φεύγαμε για την κορυφή. Φάγαμε νωρίς και στις 5:00 το απόγευμα της Πέμπτης πέσαμε για ύπνο, ο οποίος ήταν δύσκολος σε αυτό το υψόμετρο. Τελικά ο οδηγός μας, ο Αng Tseree (Sherpa) μας ξύπνησε τα μεσάνυχτα. Δεν το πιστεύαμε ότι ο ουρανός ήταν καθαρός για την ανάβαση. Τελικά στη 1:00 τη νύχτα, μετά το πρωινό, ξεκινήσαμε με τους φακούς κεφαλής αναμένους. Το πρώτο τμήμα ήταν πέτρινο και βραχώδες και ο ρυθμός αργός. Τέσσερις ώρες μετά, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, φτάσαμε στην τελευταία βράχινη προκορυφή, οπου και κάναμε στάση για να βάλουμε τον ορειβατικό εξοπλισμό (πλαστικές μπότες, κραμπόν, πιολέ, μποντριέ κτλ). Ενας παγωμένος ψηλός αυχένας μας χώριζε από τον παγετώνα του υψηλότερου τμήματος του βουνού. Δεμένοι σε δύο ομάδες κινούμασταν με παράλληλη κίνηση περνώντας τα επικίνδυνα κρεβάς (ρήγματα στον παγετώνα). Σε μία ώρα βγήκαμε σε ένα σχετικά επίπεδο τμήμα, κάτω από τη ράχη της κορυφής. Εδώ άρχιζε και το πιο δύσκολο και επίπονο κομμάτι της ανάβασης. Με τη βοήθεια σταθερών σχοινιών σε υψόμετρο 6000μ. σκαρφαλώσαμε την απότομη πλαγιά (κλισης 60 μοιρών), για να βγούμε στην τελική κορυφογραμμή. Η προσπάθεια ήταν μεγάλη, για κάθε κάθετο μέτρο ανάβασης πέρναμε άπειρες αναπνοές.
Το τελευταίο κομμάτι ήταν η απότομη και στενή κόψη, που οδηγούσε στην κορυφή (6189μ). Εξαντλώντας και τα τελευταία αποθέματα των δυνάμεών μας βρεθήκαμε στο ψηλότερο σημείο. Η αποστολή είχε μέλη από όλη την Ελλάδα και στην κορυφή βρέθηκαν τρία μέλη του Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας, οι Μανώλης Αλοίμονος, Σταύρος Παλιατσέας και Κώστας Φύκιρης. Η κατάβαση ξεκίνησε σύντομα και μέχρι το απόγευμα είχε επιστρέψει στο Base Camp και ο τελευταλιος ορειβάτης. Μετά το δείπνο και το βραδινό ύπνο ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας και της επομένη ξεκίνησε η επιστροφή. Μετά από τέσσερις μέρες πορεία φτάσαμε στη Λούκλα, από όπου πήραμε το μικρό αεροπλάνο για το Κατμαντού.
***με πληροφορίες από τον Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας
