Στη λίστα κορυφής η Μεσσηνία στο βασανισμό ζώων

Σύμφωνα με διεθνή μελέτη 

 Η αλήθεια είναι ότι θέλαμε να κάνουμε το συγκεκριμένο θέμα εδώ και καιρό, αλλά η επιστολή την περασμένη Πέμπτη στο «Θ» εθελοντών φιλόζωων από τους Γαργαλιάνους… έσπρωξε τα πράγματα. 

Όπως καταγγέλλουν, «με αγανάκτηση, λύπη και θυμό γινόμαστε το τελευταίο διάστημα μάρτυρες μιας προσπάθειας μαζικής εξόντωσης σκύλων στην περιοχή μας». 

Άνθρωποι (;) ρίχνουν δηλητήρια όπου βρουν, με αποτέλεσμα να θανατώνονται τα ζώα με απάνθρωπο τρόπο, αλλά και να κινδυνεύουν μικρά παιδιά, αφού φόλες έχουν βρεθεί σε αυλές σχολείων, πλατεία, πάρκο. 

Δε γνωρίζουμε αν ευαισθητοποιήθηκε κάποιος αρμόδιος από............................. 

τη συγκεκριμένη επιστολή, αν και οφείλει να το κάνει εκ του ισχύοντος νόμου. Μας έδωσε, όμως, το ερέθισμα να ψάξουμε το θέμα λίγο περισσότερο. Έτσι, σύμφωνα με έρευνα της ολλανδικής φιλοζωικής οργάνωσης Dierehulp, η Ελλάδα είναι πρώτη στην παγκόσμια κατάταξη στους βασανισμούς και κακοποιήσεις ζώων. Μάλιστα, στα χαμηλότερα επίπεδα ευαισθητοποίησης βρίσκεται ο Νομός Μεσσηνίας. Το δε τελευταίο διάστημα, που τα κοινωνικά προβλήματα αυξάνονται παράλληλα με την οικονομική ανέχεια, τα φαινόμενα της κακοποίησης κάθε μορφής παρουσιάζουν μεγάλη έξαρση: λούζουν σκυλιά και γάτες με καυτό λάδι, τα κρεμάνε, τα πυροβολούν, τα τιμωρούν, τα πνίγουν, τα εγκαταλείπουν μέσα σε σφιχτά δεμένες πλαστικές σακούλες, τα βάζουν να παλεύουν μεταξύ τους και τα δηλητηριάζουν με φόλες. Κάποια ζώα επιβιώνουν, έστω και με μεγάλες πληγές, όταν σωθούν από φιλόζωους, ενώ για άλλα είναι πολύ αργά και ανακαλύπτονται μόνο τα κουφάρια τους. Πολλές φορές οι δολοφόνοι-ύποπτοι-δράστες επικηρύσσονται από φιλοζωικά σωματεία, γίνονται μηνύσεις σε αστυνομικά τμήματα, συλλαμβάνονται και τιμωρούνται από δικαστήρια. Παρόλα αυτά, στη χώρα μας οι εξαγόρασιμες ποινές και τα φιλοζωικά ή μη αισθήματα κάθε δικαστή ή εισαγγελέα προδιαγράφουν την τιμωρία των δραστών, που σπάνια ικανοποιεί τους φιλόζωους, καθώς θεωρούν ότι η απώλεια μίας ζωής δεν μπορεί να μένει ατιμώρητη. Αυτό που έχουν κατανοήσει σε χώρες της Ευρώπης και, δυστυχώς, η Ελλάδα δεν το έχει καταφέρει ακόμα, είναι η άμεση σύνδεση όσων κακοποιούν ζώα με πιθανή μελλοντική κακοποίηση - δολοφονία ανθρώπου. Σύμφωνα με έναν από τους επιφανέστερους ειδικούς του FBI στους κατά συρροή δολοφόνους «οι δολοφόνοι, πολύ συχνά, αρχίζουν από παιδιά με τη θανάτωση και το βασανισμό ζώων». Η κακοποίηση ζώων δεν είναι κάτι που αγγίζει μόνο τους φιλόζωους και όσους αγαπάνε τα ζώα. Προκαλεί το κοινό αίσθημα κάθε πράξη βίας και θα πρέπει να λαμβάνεται ως σήμα κινδύνου από τους αρμόδιους για πιθανούς μελλοντικούς εγκληματίες. Η σύνδεση της κακοποίησης ζώων και άλλων εγκληματικών συμπεριφορών έχει αναγνωριστεί πολύ πριν την εξέλιξη των κοινωνικών επιστημών. Το 1871, ο W. Hogarth στο έργο του «Τα 4 στάδια της κακοποίησης» έδειχνε στο πρώτο στάδιο ένα παιδί που βασανίζει ένα σκύλο, ενώ στο τέταρτο στάδιο έδειχνε το παιδί που πλέον είχε μεγαλώσει, απαγχονισμένο ως τιμωρία για δολοφονία που διέπραξε. Το 2004 δημοσιεύτηκε εργασία ψυχολογικού περιεχομένου, βάσει εμπειρικής έρευνας. Ο τίτλος της ήταν: «Μία έρευνα για τον εμπρησμό και την κακοποίηση ζώων από παιδιά: επιρροές από την οικογένεια και τα αποτελέσματα στην εφηβεία». Η έρευνα έδειχνε ότι, σε μία περίοδο 10 ετών, παιδιά από 6 έως 12 ετών είχαν καταγγελθεί στις αρχές λόγω κάποιας βίαιας πράξης τους. Τον Οκτώβριο του 2005, μία εργασία (από έρευνα διάρκειας 7 ετών) που δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Κοινωνικής Υγείας, από ομάδα ερευνητών, έδειξε ότι η κακοποίηση ζώων είναι ένας από τους πέντε παράγοντες που προβλέπουν ποιος θα έχει συμπεριφορά κακοποιητική. Σε άλλη έρευνα, του 1995, σχεδόν ένα τρίτο των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας-κακοποίησης που είχαν ένα ζωάκι, ανέφεραν ότι ένα ή περισσότερα από τα παιδιά τους είχαν σκοτώσει ή πειράξει το ζώο. Ο δεσμός μεταξύ κακοποίησης ζώων και διαπροσωπικής βίας αναγνωρίζεται τόσο από υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας όσο και από οργανώσεις ελέγχου της ευζωίας ζώων. Φυσικά, η αίσθηση ότι έχουν αυξηθεί οι κακοποιήσεις προκαλείται ουσιαστικά από την αύξηση της δημοσιότητας που τους δίνεται, κι από την αύξηση των ατόμων που ενδιαφέρονται, φωτογραφίζουν, δημοσιεύουν, «ανεβάζουν» υλικό και πληροφορίες σαν ύστατη διαμαρτυρία σε τόπους κοινωνικής δικτύωσης και φιλοζωικά sites. Το 2005, μία έρευνα με τίτλο «Κακοποίηση γατών: Αλλάζοντας τις προοπτικές», έδειχνε ότι η δυναμική της κακοποίησης ζώων χρησιμοποιείται ως μέσο ελέγχου των ανυπεράσπιστων και αδύναμων. Οι γάτες είναι τα πιο συχνά θύματα κακοποίησης- πιο πολύ από τους σκύλους. Κι αυτό, γιατί τα σκυλιά είναι πιο πειθήνια και πρόθυμα να υπακούσουν, ενώ είναι αδύνατο να ελέγξεις και να περιορίσεις τις γάτες. Ακόμα και αν χτυπήσεις ένα σκυλί, θα καθίσει να κάνει αυτό που θες, ενώ η γάτα θα σε αγνοήσει, θα κρυφτεί, θα τρέξει μακριά και δε θα διστάσει να βγάλει νύχια. Κι αυτό εξοργίζει τους ανθρώπους που προσπαθούν να τους επιβληθούν... Αν και πολλοί θεωρούν το θέμα κακοποίησης ζώων «υποκειμενικό» ή ότι επηρεάζεται από τη φιλοζωία, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συμπόνια... ή έχεις ή δεν έχεις. Είτε ως μίμηση των γονιών-κακών προτύπων είτε ως προσπάθεια επιβολής και ελέγχου, όσοι κακοποιούν ζώα έχουν χάσει την αίσθηση της συμπόνιας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η θεραπεία με ζώα, όπως άλογα ή σκυλιά και άλλα. Τα ζώα που βοηθάνε ασθενείς απλά με την παρουσία τους και τα χάδια που δέχονται, ουσιαστικά προκαλούν τον εγκέφαλο και τη δυνατότητα να νιώθει κάποιος συμπόνια. Φυσικά, τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών δεν περιμένουμε να τα διαβάσουν όσοι κακοποιούν ζώα, κλεισμένοι στο μικρόκοσμό τους: βοσκοί σε χωριά που σκοτώνουν ένα ζώο που ενόχλησε τα πρόβατά τους ή κυνηγοί που σκοτώνουν το σκυλί που δεν κυνηγά καλά ή ακόμα και άνθρωποι «της πόλης» που κλωτσούν το αδέσποτο της γειτονιάς τους ή εγκαταλείπουν το ζώο τους σε ερημικές περιοχές. 

 Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς 

Η κακοποίηση ζώου – παθητική ή ενεργητική – είναι ποινικό αδίκημα και διώκεται αυτεπαγγέλτως. Αυτό, όμως, δεν αρκεί. Πρέπει να καλέσουμε την Άμεση Δράση και να καταγγείλουμε το περιστατικό. Η Αστυνομία υποχρεούται να παρέμβει άμεσα και να προχωρήσει στη σύλληψη του δράστη. Δε χρειάζεται να υποβληθεί μήνυση. Η αυτεπάγγελτη δίωξη ενεργοποιεί τη διαδικασία του αυτόφωρου. Αν το περιστατικό είναι επείγον και η Αστυνομία αδυνατεί να ανταποκριθεί, πρέπει να ενημερωθεί ο εισαγγελέας. Στην περίπτωση που χρειάζεται να απομακρυνθεί το ζώο από τον ιδιοκτήτη του, ενημερώστε τη φιλοζωική οργάνωση της περιοχής σας, ώστε να υπάρχει μέρος να φιλοξενηθεί. Αν πρόκειται για αδέσποτο ζώο, θα πρέπει να ειδοποιηθεί ο Δήμος, ο οποίος υποχρεούται από το νόμο 4039/12 να έχει πρόγραμμα περίθαλψης, ώστε να επέμβει και να στηρίξει την καταγγελία. Άλλωστε, η εμπλοκή τους προβλέπεται από τον ίδιο το νόμο. 

 Επιμέλεια: Αντώνης Πετρόγιαννης - ΘΑΡΡΟΣ

http://www.tharrosnews.gr/news/content/%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BB%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CE%AE%CF%82-%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C-%CE%B6%CF%8E%CF%89%CE%BD